Πόσο συχνά πιάνεις τον εαυτό σου να σε κρίνει αυστηρά; Να επαναλαμβάνει μέσα του “δεν είμαι αρκετός/ή”, “πάλι τα χάλασα”, ή “κανείς δεν με καταλαβαίνει”; Η εσωτερική κριτική είναι μια φωνή γνώριμη σε πολλές και πολλούς από εμάς. Καλλιεργείται από την παιδική ηλικία, ενισχύεται από τις κοινωνικές απαιτήσεις και συχνά συγχέεται με την «παρακίνηση». Όμως, στην πραγματικότητα, σπάνια οδηγεί σε εξέλιξη. Περισσότερο θα λέγαμε… μας αποδυναμώνει.

Θα το έχεις παρατηρήσει κι εσύ πως η εσωτερική κριτική εμφανίζεται σιωπηλά και αυτόματα, σε στιγμές που νιώθουμε αδύναμοι, εκτεθειμένοι ή απογοητευμένοι από τον εαυτό μας. Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά τον τρόπο που μιλάμε μέσα μας, ίσως διαπιστώσουμε ότι χρησιμοποιούμε λόγια που ποτέ δε θα απευθύναμε σε έναν φίλο που αγαπάμε. Αυτή η επίγνωση μπορεί να γίνει το πρώτο βήμα για μια πιο ουσιαστική σύνδεση με εμάς, ένα πρώτο βήμα στο δρόμο της αυτοσυμπόνιας.

Όταν μετατρέπουμε αυτόν τον εσωτερικό διάλογο σε κάτι πιο ανθρώπινο και υποστηρικτικό, δεν σημαίνει πως αγνοούμε τα λάθη μας, ή τα βάζουμε κάτω απ’ το χαλάκι. Αντίθετα, επιλέγουμε να τα δούμε με ειλικρίνεια και κατανόηση, στη λογική: “Έκανα λάθος, αλλά προσπαθώ. Είναι ανθρώπινο να σφάλεις.” Αυτό δημιουργεί χώρο για θεραπεία αντί για ενοχή. Αυτός είναι ένας δρόμος, που επιλέγεις.

Καλλιεργώντας αυτή τη στάση καλοσύνης προς τον εαυτό μας, χτίζουμε έναν πιο σταθερό εσωτερικό κόσμο. Έναν χώρο μέσα μας που μας υποστηρίζει, μας ηρεμεί και μας εμπνέει να συνεχίζουμε με περισσότερη αποδοχή, ανθεκτικότητα και αγάπη. Γιατί τελικά, δεν χρειάζεται να είμαστε σκληροί για να προχωρήσουμε, χρειάζεται απλά να είμαστε αληθινά παρόντες με φροντίδα.

Ας μη ξεχνάμε… η αυτοσυμπόνια δεν μας απομονώνει, μας ενώνει. Και το κυριότερο; Μας θυμίζει πως δεν είμαστε οι μόνοι που δυσκολευόμαστε, που πέφτουμε, που νιώθουμε ανεπαρκείς. Όλοι κουβαλούν τις δικές τους μάχες κι αυτό είναι μέρος της κοινής, ανθρώπινης εμπειρίας.