Υπάρχουν μέρες που νιώθουμε ένα βάρος στο στήθος χωρίς λόγο. Ένα σφίξιμο στο στομάχι χωρίς εξήγηση. Μια κόπωση που δεν ταιριάζει με το πρόγραμμα της ημέρας. Και τότε συχνά λέμε: «Μάλλον κουράστηκα…», «Ίσως απλώς αρπάζομαι εύκολα αυτές τις μέρες…», «Μια κακή μέρα είναι, θα περάσει…».

Αλλά ίσως να μην είναι απλώς αυτό. Ίσως το σώμα να θυμάται κάτι που το μυαλό έχει αφήσει πίσω και που προσπάθησε πολύ για να το κάνει. Μια ένταση που κρατήσαμε μέσα μας για να μη φωνάξουμε. Κάποια λόγια που καταπιέσαμε γιατί «δεν ήταν η σωστή στιγμή». Ένα όχι που δεν ειπώθηκε ποτέ και μαζεύτηκε στους ώμους μας.

Το σώμα έχει τη δική του μνήμη

Το σώμα δε σκέφτεται όπως ο νους. Δεν εξηγεί, δεν αναλύει, καταγράφει. Κάθε φορά που βιαστήκαμε να «είμαστε εντάξει». Κάθε φορά που πήγαμε παρακάτω χωρίς να μείνουμε πρώτα λίγο πίσω. Κάθε φορά που με κάποιον τρόπο μας «παρακάμψαμε». Και κάπως έτσι, η ένταση συσσωρεύεται. Στο λαιμό, στο στήθος, στη μέση. Ώσπου το σώμα αρχίζει να μιλά. Με έναν πονοκέφαλο. Με μια δύσπνοια. Με κάτι που δεν έχει φαινομενική αιτία και αυτό για να μας θυμίσει ότι η φροντίδα δεν είναι μόνο στο «σκέφτομαι τι νιώθω». Είναι και στο νιώθωτι νιώθω.

Πόσες φορές προσπαθούμε να αναλύσουμε με τη λογική το «γιατί» βιώνουμε ό,τι βιώνουμε και να εξηγήσουμε τον σωματικό αντίκτυπο που ενδεχομένως έχουν οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας; Το σώμα μας με τον τρόπο του μας λέει απλά να το ακούσουμε σαν σύμμαχο. Να του δώσουμε χώρο. Να το τεντώσουμε απαλά. Να το αφήσουμε να κλάψει, να χορέψει, να ξεσπάσει. Ελεύθερα, ανθρώπινα. Κι ίσως τότε, να αρχίσουμε να θυμόμαστε κι εμείς αυτά που κάποτε δεν μπορέσαμε να πούμε. Και να τα αφήσουμε, επιτέλους, να φύγουν.

Αλήθεια, αν σήμερα σου έδινε το σώμα σου την ευκαιρία να το ακούσεις, τι θα σου έλεγε; Αν δεν προσπαθούσες να το εξηγήσεις, αλλά απλώς να το νιώσεις… πού νιώθεις ότι μαζεύεται μέσα σου η ένταση; Τι χρειάζεται εκείνο το σημείο τώρα; Ίσως η απάντηση να μη δοθεί με λόγια. Ίσως απλώς μια ανάσα αρκεί. Για τώρα. Κι αυτό (τώρα), φτάνει.