Η 5η Νοεμβρίου είναι αφιερωμένη στην ευαισθητοποίηση για το άγχος, μια εμπειρία κοινή σε όλους, συχνά όμως παρανοημένη. Το άγχος, δεν είναι απλώς ένα «αρνητικό συναίσθημα», αλλά ένα πολύπλοκο σήμα που μπορεί να μας κινητοποιήσει ή να μας καταβάλει (ανάλογα με τον τρόπο που το διαχειριζόμαστε) και σήμερα είναι μια καλή ευκαιρία να μιλήσουμε για αυτό λίγο παραπάνω.
Τι μας λέει το άγχος;
Το γνωρίζουμε όλες και όλοι καλά ότι κάποιες φορές μας κινητοποιεί (ευεργετικό άγχος) και άλλες μας εξαντλεί (δυσφορικό άγχος). Μπορεί να εκφράζει πίεση, φόβο, υπερβολική ευθύνη ή ανάγκη για αλλαγή και όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε στο ότι όταν το αγνοούμε, εντείνεται, ενώ όταν το ακούμε, μπορεί να γίνει πηγή κατανόησης και μεταμόρφωσης. Το ζητούμενο εδώ δεν είναι να το εξαφανίσουμε, (μπορούμε αλήθεια;!), αλλά να μάθουμε να το διαχειριζόμαστε με επίγνωση και φροντίδα.
Πώς μπορούμε να ανταποκριθούμε
Το πρώτο βήμα είναι να το αναγνωρίσουμε. Να παραδεχτούμε δηλαδή στον εαυτό μας ότι νιώθουμε πίεση, φόβο, ανησυχία. Δεν χρειάζεται να το δικαιολογούμε πάντα, αρκεί να το δούμε, χωρίς ενοχή. Το δεύτερο βήμα είναι να σταθούμε δίπλα του και να το ρωτήσουμε: «Τι μου ζητάς; Τι σου λείπει; Από πού έρχεσαι;». Και έπειτα, να φροντίσουμε εμάς, όπως θα φροντίζαμε έναν δικό μας άνθρωπο που περνά μια δυσκολία. Μοιάζει πιο εύκολο τις περισσότερες φορές να στεκόμαστε δίπλα στους άλλους απ’ ότι στον εαυτό μας, έτσι; Αν όμως μπορούμε επάξια να κάνουμε και τα δύο;
Απλές πρακτικές που κάνουν τη διαφορά
Μερικές μικρές, απλές πρακτικές μπορούν να κάνουν διαφορά στην καθημερινότητά μας: Μια βαθιά, αργή αναπνοή με επίγνωση μπορεί να αλλάξει τον ρυθμό του σώματος και της σκέψης, να μας προσγειώσει στο παρόν. Η καταγραφή των συναισθημάτων μας βοηθά να δώσουμε μορφή σε ό,τι μάς βαραίνει και να το φέρουμε στο φως. Η σωματική κίνηση, είτε πρόκειται για έναν περίπατο, λίγο χορό ή ένα απλό τέντωμα, μας επανασυνδέει με το σώμα μας και «ξεμπλοκάρει» την ένταση που πολλές φορές μαζεύεται εκεί. Και φυσικά, μια συζήτηση με έναν αγαπημένο μας άνθρωπο μπορεί να λειτουργήσει σαν ανακούφιση, σαν ανάσα. Το σημαντικότερο όλων είναι σε ό,τι κι αν δοκιμάσουμε (και στη συνέχεια δούμε ότι ταιριάζει καλύτερα σε εμάς) να είμαστε συνεπείς. Η αυτοφροντίδα άλλωστε, είναι υπόθεση προσωπική. Μήπως είναι μια καλή στιγμή να αναρωτηθείτε τι περιλαμβάνει η δική σας;
Άγχος: Εμπόδιο ή μήνυμα;
Ίσως τελικά να είναι και τα δύο. Ίσως να είναι το εμπόδιο που μας αναγκάζει να σταματήσουμε, για να ακούσουμε το μήνυμα που τόσο καιρό αγνοούμε. Κι αν το ακούσουμε στ’ αλήθεια, ίσως τότε να μην είναι πια ούτε εμπόδιο ούτε εχθρός, αλλά μια ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά σε εμάς. Σήμερα, 5 Νοεμβρίου ας αναστοχαστούμε γύρω από τις δικές πρακτικές αυτοφροντίδας και αν δυσκολευόμαστε, ας παρατηρήσουμε πως «στεκόμαστε» στα δύσκολα δίπλα στους άλλους. Ίσως εκεί κρύβονται και οι δικές μας απαντήσεις – λύσεις. Για έναν κόσμο με λιγότερη πίεση και περισσότερη κατανόηση. Και φυσικά για τον εαυτό μας.
