Σε έναν κόσμο που συχνά μας ωθεί να συγκρινόμαστε, να αποδεικνύουμε την αξία μας και να κυνηγούμε την αποδοχή των άλλων, πολλές φορές η αυτοαγάπη μοιάζει με πράξη επανάστασης. Δεν είναι εγωισμός ούτε αυταρέσκεια. Είναι η βαθιά αποδοχή του εαυτού μας, με το φως, τις σκιές και τα όλα του.

Ο Oscar Wilde το έθεσε με το χαρακτηριστικό του χιούμορ και την αλήθεια του, «Να αγαπάς τον εαυτό σου είναι η αρχή ενός δια βίου ειδυλλίου». Η αυτοαγάπη είναι η βάση για κάθε άλλη μορφή αγάπης. Αν δεν γνωρίσουμε τον εαυτό μας και δεν του προσφέρουμε καλοσύνη και αποδοχή, πώς μπορούμε να προσφέρουμε γνήσια αγάπη στους άλλους;

Ο Carl Jung, θεμελιωτής της αναλυτικής ψυχολογίας, σημείωνε: «Αυτό που αρνείσαι να αποδεχθείς μέσα σου, σε ελέγχει. Αυτό που αποδέχεσαι, σε ελευθερώνει». Η αυτοαγάπη ξεκινά από την αυτογνωσία: την αναγνώριση και αποδοχή των αδυναμιών, των φόβων, των λαθών, αλλά και των ταλέντων και των ονείρων μας. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν προσπαθούμε να εξελιχθούμε, αλλά ότι δεν περιμένουμε να «γίνουμε καλύτεροι» για να αξίζουμε την αγάπη.

Η Brené Brown από την άλλη, ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο του Χιούστον, εξηγεί «Η αγάπη και η αίσθηση ότι ανήκουμε είναι αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν χρειάζεται να τα κερδίσουμε. Απλώς να τα δεχθούμε». Η θέση της μας οδηγεί στις εξής σκέψεις: η αυτοαγάπη δεν είναι στιγμιαία, είναι μια καθημερινή επιλογή. Το μιλάς με καλοσύνη στον εαυτό σου, να επιτρέπεις ξεκούραση όταν το χρειάζεσαι, να λες “όχι” όταν αυτό σημαίνει “ναι” για την ψυχή σου, να περιβάλλεσαι από ανθρώπους που σε σέβονται και σε ενθαρρύνουν.

Η αυτοαγάπη είναι το πρώτο βήμα για να γίνουμε καλύτεροι φίλοι, σύντροφοι, γονείς και άνθρωποι και η αλήθεια είναι πως δεν είναι το τέλος του ταξιδιού, αλλά η απαραίτητη αρχή. Και όσο περισσότερο αποδεχόμαστε ολοκληρωτικά και αγαπάμε ειλικρινά τον εαυτό μας, τόσο περισσότερο μπορούμε να προσφέρουμε στον κόσμο την πιο αληθινή εκδοχή μας. Γι’ αυτό δεν είμαστε εδώ άλλωστε; Food for thought…