Σε έναν κόσμο που κινείται με ταχύτατους ρυθμούς και που οι άνθρωποι συχνά αποξενώνονται πίσω από οθόνες και καθημερινά άγχη, η ενσυναίσθηση αναδεικνύεται ως μία από τις πιο πολύτιμες και δυστυχώς παραμελημένες ανθρώπινες ικανότητες. Διαβάζουμε όλο και περισσότερο για αυτή, την αναλύουμε σε θερινά τραπέζια, τη σκεπτόμαστε σαν έννοια «βαθιά» και κάπως απαιτητική, όμως τελικά τι ακριβώς είναι και γιατί έχει τόσο μεγάλη σημασία;

Η κυρία ενσυναίσθηση

Η ενσυναίσθηση είναι η ικανότητα να «μπαίνουμε στα παπούτσια του άλλου», να κατανοούμε τα συναισθήματά του και να τα βιώνουμε ως ένα βαθμό. Δεν πρόκειται για λύπηση ή για απλή κατανόηση, αλλά για αυτήν την εσωτερική σύνδεση που δημιουργείται όταν νιώθουμε μαζί με τον άλλον. Είναι το «σε ακούω» που συνοδεύεται από το «σε καταλαβαίνω» πολλές φορές χωρίς καν να το πούμε και φυσικά αυτό, απαιτεί πρόθεση.

Όταν κάποιος νιώθει ότι τον κατανοούμε πραγματικά, δημιουργείται ένα ισχυρό αίσθημα εμπιστοσύνης, σεβασμού και σύνδεσης. Είτε πρόκειται για φιλικές, οικογενειακές ή επαγγελματικές σχέσεις, αυτές χτίζονται πιο γερά όταν υπάρχει χώρος και σεβασμός για τα συναισθήματα του άλλου. Ο χώρος αυτός είναι σα να σου λέει «εδώ είσαι ασφαλής, εδώ μπορείς να είσαι ο εαυτός σου». Σίγουρα έχεις βρεθεί εκεί και είναι πανέμορφο, δε νομίζεις; H ενσυναίσθηση είναι η βάση κάθε υγιούς διαπροσωπικής επαφής, σπάνια και αληθινά πανέμορφη.

Παράλληλα, προάγει τη συνεργασία και τη συμπερίληψη. Σε ομάδες ή εργασιακά περιβάλλοντα, οδηγεί σε αποτελεσματικότερη επικοινωνία και ευκολότερη επίλυση συγκρούσεων. Φαντάσου έναν ηγέτη που δείχνει ενσυναίσθηση και δημιουργεί ένα κλίμα δημιουργικότητας και ασφάλειας, ενισχύοντας το αίσθημα ότι κάθε άτομο έχει φωνή και ρόλο μέσα στην ομάδα. Δε θα ήθελες να είσαι στην ομάδα του ή να είσαι αυτός ο ηγέτης; Σκέτη έμπνευση… Και ίσως εδώ σκεφτείς «ωραία όλα αυτά, κατά πόσο όμως είναι εφικτά;».

Η ενσυναίσθηση καλλιεργείται

Η ενσυναίσθηση δεν είναι μόνο έμφυτη, είναι και επίκτητη. Καλλιεργείται μέσα από την ενεργητική ακρόαση, την παρατήρηση, την αποδοχή της διαφορετικότητας και κυρίως την πρόθεση να κατανοήσουμε τον άλλον χωρίς να τον κρίνουμε. Τα παρακάτω ερωτήματα ίσως σε βοηθήσουν σε αυτήν την κατεύθυνση: Πώς νιώθω όταν νιώθω ότι ακούγομαι; Τι κάνω ή τι δεν κάνω ώστε να συνδεθώ με τον συνομιλητή μου; Πώς δημιουργώ χώρο στον άλλον να είναι ο πιο αληθινός εαυτός του;

Με λόγια απλά, η ενσυναίσθηση είναι η σιωπηλή γλώσσα που ενώνει τις ψυχές μας και μας υπενθυμίζει ότι, πέρα από τις διαφορές μας, όλοι ζητάμε το ίδιο: να μας βλέπουν, να μας ακούν και να μας καταλαβαίνουν. Ίσως, λοιπόν, το πιο επαναστατικό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε σήμερα, είναι απλώς να νοιαστούμε πραγματικά ο ένας για τον άλλον και γιατί όχι, να το δείξουμε. Ακόμα και μέσα απ’ τη σιωπή.